از دیرباز، کف دست باز نشانه*‎‎ی حقیقت، صداقت، بیعت و تسلیم بوده است. بسیاری از سوگندها با قرار دادن کف دست بر روی قلب صورت می‎گیرد و زمانی که شخصی در حال ادای شهادت در دادگاه است، کف دست خود را نمایان می‎کند؛ کتاب مقدس را در دست چپ می‎گیرد و کف دست راست را برای مشاهده‎ی حضار بالا می‎برد.
در برخوردهای روزمره، مردم از دو حالت اساسی کف دست استفاده می‎کنند. در حالت اول، کف دست رو به بالا می‎باشد که علامت گدایی برای پول یا غذا است. در حالت دوم، کف دست رو به پایین قرار می‎گیرد، انگار چیزی را پایین نگه داشته یا از بالا آمدنش ممانعت می‎کند.
یکی از معتبرترین روش‎ها در تشخیص این که شخصی صادق و شریف است یا خیر*، مشاهده‎ی حالات کف دست است. همان طور که یک سگ برای اظهار تسلیم و سلطه‎پذیری، گردن خود را جلو می‎آورد، انسان هم از کف دست‎هایش برای اظهار همین رفتار یا احساس استفاده می‎کند. به عنوان مثال، زمانی که شخصی می‎خواهد کاملاً صادق و رک باشد، یک یا هر دو کف دست خود را در برابر طرف مقابل نمایان می‎کند و احتمالاً می‎گوید، «بگذار کاملاً رک باشم» زمانی که شخصی رفتاری صادقانه در پیش می‎گیرد و یا شروع به گفتن حقیقت می‎کند کف دست‎هایش یا بخشی از آن‎ها را برای طرف مقابل نمایان می‎کند. همانند اکثر حرکات بدن، این حرکت کاملاً ناآگاهانه انجام می‎شود، و بدین ترتیب شما را متوجه صداقت شخص دیگر می‎کند. کودک هنگام دروغ‎گویی یا پنهان کردن یک چیز، کف دست‎هایش را پشت خود قایم می‎کند. هم چنین، شوهری که می‎خواهد به همسر خود دروغ بگوید، دست‎هایش را در جیب خود می‎گذارد یا دست به سینه می‎شود و این حرکت، همسر وی را متوجه کتمان حقیقت می‎کند.
اغلب به فروشنده‎ها می‎آموزند، چنان چه مشتری دلیلی برای نخریدن محصول آن‎ها ارائه می‎کند، به کف دست‎هایش نگاه کنند، زیرا دلایل معتبر فقط با کف دست‎های نمایان همراه است.