یکی از اشارات غیر کلامی که کمترین توجه را به خود معطوف داشته اما از بیشترین قدرت برخوردار است، توسط کف دست انسان ارائه می‎شود؛ و زمانی که به نحو صحیح مورد استفاده قرار گیرد توشه‎ای از اقتدار برای استفاده‎کننده‎اش فراهم می‎کند و قدرت صدور فرمان سکوت به دیگران را می‎دهد.
در حرکات کف دست، سه حالت اصلی وجود دارد: کف دست رو به بالا، کف دست رو به پایین و کف دست بسته با یک انگشت به حالت اشاره. تفاوت بین این سه حالت، با یک مثال مشخص می‎شود: فرض کنیم که از شخصی درخواست می‎کنید که جعبه‎ای را بلند کند و به نقطه‎ی دیگری در همان اتاق حمل کند. فرض را بر این می‎گذاریم که شما از یک نوع آهنگ صدا، کلمات و حالت چهره استفاده می‎کنید و فقط حالت کف دست‎های خود را تغییر می‎دهید. حالت کف دست رو به بالا به عنوان یک حرکت غیر تهدید آمیز و سلطه‎پذیر استفاده می‎شود که یادآور التماس گدای خیابانی است. شخصی که از او درخواست حرکت دادن جعبه شده است، احساس نمی‎کند که درخواست همراه با فشار است و در یک وضعیت معمولی مافوق یا زیر دست، از این درخواست احساس تهدیدشدگی نمی‎کند. زمانی که کف دست برگشته و به سمت پایین است، بلافاصله اقتدار را تداعی می‎کند. شخصی که از او چنین درخواستی شده، احساس می‎کند که برداشتن جعبه یک فرمان است و شاید نسبت به شما احساس دشمنی بکند، که این بستگی به نوع ارتباط شما با او دارد.
به عنوان مثال، اگر شخصی که از او این درخواست را نموده‎اید، همکار هم تراز شما است، می‎تواند درخواست شما را که با کف دست رو به پایین همراه بوده رد کند؛ اگر کف دست شما به سمت بالا باشد، تمایل بیشتری به پذیرفتن درخواست شما نشان می‎دهد. اگر شخصی که این درخواست از او می‎شود، زیر دست شما باشد، این حرکت قابل قبول است زیرا شما از اقتدار لازم برای استفاده از آن برخوردار می‎باشید.
استفاده از انگشت اشاره یکی از ناراحت کننده‎ترین اشاراتی است که یک شخص می‎تواند در حین صحبت کردن به کار ببرد، به خصوص موقعی که همراه با کلمات سخنگو ضربه بزند. اگر شما عادت به این کار دارید، توجه خود را به حرکات کف دست رو به پایین و بالا معطوف نمایید. به زودی در می‎یابید که رفتار راحت‎تری توسط شما ایجاد می‎شود و اثر مثبت‎تری بر دیگران می‎گذارید.