الله!

هنگام سپیده دم خروس سحری           دانی که چرا همی کند نوحه گری؟

یعنی که نمودند در آیینه صبح            کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری

[شیخ ابو سعید ابو الخیر]

قصه غم انگیزی است قصه ما.

شرح حال گمشده ای است بی خیال!

انگار نه انگار که قرار است باز گردد.

گم شده است و همچنان دور می شود و دورتر.

چشمانش را بسته و ابلهانه گوشهایش را با دو دست گرفته است و سوت می زند و الّافی می کند.

خودش به دادمان برسد!

                                                                                                                        [2]